K’alanlar
.
“Sensizlik”lerim kar taneleri gibi oluyor artık…
Hiçbiri birbirine benzemiyor…
Her şey gidişini getiriyor bana…
Çünkü hiçbir şey böyle acıtarak gitmedi benden…
Hiçkimse sen kadar sevilmedi yürekten…
Hayatı tuttuğum gibi bıraktım dün gece,
Sen yokken o da yaşanılacak gibi değil…
.
Adını yazmaktan bıktırdığım cümleler,
Ayrılığı anlatmaktan yitirdiğim satırlar
ve Sen’den ibaret yazılmış kitaplarımı bıraktım dünümde…
Sadece fotoğrafların duruyor gözlerimde…
Dün gecem de onlarla sohbet ederek geçmiş,
Sensiz bir sabaha göz açtığımda anladım…
Anladım ki sensizlik acı çeksem de bitmeyecek…
Anılar her gece üzerime serpilecek…
.
Bana acıyı bir tek sen anlatırdın…
Şimdiyse sensizliğin anlatıyor…
Sevmiyorum bıraktıklarını,
Senden kalanlara dokunamıyorum bile…
İçim çok acıyor, sıcak yanım, solum…
SEN kısmım hiç sönmüyor…
En son ne zaman güldüğümü hatırlamıyorum…
Gülüşlerim mühürlü… mutlu olamıyorum…
Gayretlerim çabadan öteye gidemiyor…
Bu gece de bir başka susuyorum…
Sessiz bir geceyi daha üzerime giyiniyorum…
Yine acınla uyuyorum…
Ellerini tutabilmenin imkansızlığıyla çıldırıyorum…
Sadece fotoğraflarla tutabiliyorum ellerini…
.
Dün gece, bıraktıklarına son kez baktım…
Hiçbirinde gidecek gibi değildin,
Hiçbirinde mutsuz da değildin…
Neden sen gittin de sensizliğini getirdin…
Hangi kuytu kalplere sevda diye gittin!
Oysa benim gülümsemelerim ellerinde saklıydı…
Bu yüzden mutluluğum fotoğraflarda kaldı…
.
| Ebru Aydın (æ) |