NEFES
.
Her yılı, yaşlara yüklüyoruz…
Büyümek yalnızca acıyla olgunlaşmak mıydı?
İnsan hiç mutlulukla terbiye edilmez mi?
Benim, ufacıkken büyümek istediklerim bunlar değildi…
Umurların dışında kalmak,
Kayıplara karışmak,
Her an her saniye “özlemek”,
K’alan olmam
ve ‘alan’ıma yaşlarımı borç etmem de dahil mi acımıza…
Bu acının yerini, en çok da nefes aldığı ilk günün dönümlerinde hissediyor insan…
“Nefes alıyorum” gözyaşlarını dökerken,
Şimdi “Nefes alamıyorum” gözyaşlarıyla silmeye çalışıyorum seni…
Ne kadar silinsen de, izin kalıyor…
ve ben
Senin bıraktığın acının bile izlerine kıyamıyorum…
Yokluğunla öğreniyorum acıyla yaşamayı…
Aşka sığmayan ne varsa, ayrılığa sığdırılıyor büyüyünce…
Benim, ufacıkken büyümek istediklerim bunlar değildi…
Ben daha kocaman güleceğiz zannederdim,
Daha büyük sarılacağız birbirimize…
Mazimden getirdiğim tek hatıran,
Masumca gülüşün eşlik ediyor bu yaş günümde…
“Unuttu mu?” diye soruyorsundur kendine,
Çünkü ben her gece “unutmadım” gözyaşlarını döküyorum…
Atamıyorum içimden seni…
Ayrılığa zorla giydirdim senelerimi…
Gidişinden beri büyüttüm,
Çünkü ayrılığın küçüğü de büyüğü de aynı acıtıyor…
Kanayan ne yanın olursa ayrılıkta,
O yanın hiç “iyi” olmuyor…
Ben hayallerimin “sen” kısmından vuruldum!
Bir daha eskisi gibi kuramam…
ve hayallerim bir daha asla “iyi” olamayacak…
Hep “aynı” özlüyorum ‘biz’i…
Kocaman gülemiyorum
Ama “Kocaman özlüyorum seni…”
Benim, ufacıkken büyümek istediklerim bunlar değildi…
Her senemi, yaşlarıma yüklüyorum…
Sen benim küçük hayallerimi,
Büyük acılara armağan ettin,
Gittin!
‘Mutluluklarım’ın hayallerini, bir ayrılığa güldürdün…
Sol’uma mahçup ettin beni…
Gözlerime, sevmelerime yazık ettin…
Ufacıkken,
Büyüttüğüm ne varsa dudaklarımda,
Hepsini söküp aldın geleceğimden…
Bugün nefes alışlarımın yıl dönümü…
ve benim bu yılım,
Bir “yaş”ına daha girdi…
.
| Ebru Aydın (æ) | 21.11.2014
(Nefes almayan hayaller)
mükemmel olmuş..kelimeler her satırda dahada büyütüyor duyguyu..
sadece tebrik edebilirim…