Gülçehrem – (Aralık)
.
Buralarda kimse “seninim” demiyor…
Hiçbir yürek “sevmeyi” bilmiyor…
“Bu yol aşka çıkar” diyebileceğim bir kişi bile tanıyamadım senden sonra…
Günlerim acıyor, ellerim acıyor, gözlerim acıyor, hayallerim acıyor
Ama bir şekilde yaşıyorum gittin gideli…
Kalemim yazıyor soluklanmadan…
Yorulmuyor,
Bir tek o derdimden ağlıyor…
Benim sende ezber gittiğim yollarım vardı…
Buradaki hiçbir yol hatrımda kalmıyor…
Ne ben unutmak istiyorum seni,
Ne de sen unutulmak istiyorsun…
Ne buruk geceler sabahı tanıyor,
Ne sabahlar ayrılık kokan geceleri…
Seni uğurladığım günden beri,
Ellerim kimseyle merhabalaşmıyor…
Ben hiçkimsenin kokusunu sevemedim senden sonra…
Hiçbir gülümseme, gülüşünü unutturmuyor…
Nefret ediyorum ‘sen hariç’lerden!
Hayallerim “anonim”i sahipliyor…
Ruhuma kadar “sen” kokuyorum!
Çıkaramıyorum tenimdeki seni…
Nefes alışlarım hızlanıyor,
Yine “sen atak” nöbetlerim tutuyor!
Bu gece, sabah olur mu dersin…
Bu senden kaldığım kaçıncı dersim…
Hiçbir yerde yoksun!
Ama her yerimde var izlerin…
Olmadığın her şeyden nefret etmek bile zor!
Çünkü senin yokluğun bile kıymetlidir benim için…
“Aralık” bırak hayallerimizin kapısını…
Kokunu duyarım, acım diner belki…
Bu kış gününde, yaz gibi severim seni…
.
| Ebru Aydın (æ) | 02.12.2014