DUYGUSELİ’M / BÖLÜM 2
.
Beklemeye devam ettim ‘yerle bir edenimi’…
Kim bilir kaç günü uyuyarak geride bırakmıştım,
Bir sabahı görüyordum bir de yıldızları…
Ama yattığım yerden kımıldamıyordum bile…
Telefonuma dokunmamıştım günlerce…
Aramazdı, aramıyor, aramayacak da…
Biliyordum…
Ezberliyordum onsuzluğu, onun gidişleri ezberlediği gibi yüreğime basıyordum…
Bu kaçıncı gecemdi onsuz?
Ben bilmiyorum, kim bilir kaçıncı…
Soluma dayanamayıp bağrımı tuta tuta ölüm uykusuna yatar gibi bir daha teslim oldum uykuya…
Ama bu kabusu göreceğimi bilseydim gözlerimi hiç yumar mıydım…
Benim o dokunamadığım adama başka bir el değiyor!
Başka bir ten!
Canım kopuyor…
Azrail’i davet etmiş gibiydi bu kabus!
Uyan kızım! Uyan!
bağırıyordum… bağırıyordum…
“Adamım! Yapma!”
Kendi sesime uyandım…
Bir daha uyumak istemezcesine günlerimi geçirdiğim o yer’den hışımla kalktım…
O kahrolası kabusu yalanladım!
Çünkü böyle bir şey olamaz!
Olamaz!
O benim adamım!
Ağladım… Ağladım…
İçime yaş serptim adeta…
Biraz duruldum,
Telefonuma baktım…
Şarjı bitmiş olmalı ki kapanmıştı…
“Aman kızım boşver” dedim uğraşmadım…
Kendi kendime konuşmaya başladım…
Saçma sapan hayaller kurup, saçma sapan gerçekler yaşıyordum…
Onsuzum…
Günlerce susuz kalmışım bu bile umrumda değildi, çünkü ben onsuzdum…
İçimle tartışıyorum…
Hep “kızım!” diye hitap ediyorum içime…
Ne de olsa “kızım!” diyordu artık bana “adamım!”…
Canı sağolsun, canı sağolsun da…
Ben kalan günlerimi nasıl geçirecektim?
Bana bir sebep söylemelisin adamım!
“Git” dedin, “Olmaz” dedin içime basa basa gittin ama nedeni neydi bu gidişin?
Ben kalan günlerimi adamım olmadan geçiremezdim…
Bana bir şeyler anlat adamım…
İçimin yangınlarına su serp adamım!
O gördüğüm kabusları yalanla adamım!
Ben senin yaptığını yapmayacağım!
Bekle beni!
Geliyorum adamım…
/
Bölüm 2 sonu…
/
Ebru Aydın
/
Bölüm 3’ü okumak için: TIKLA!
Umarim yapitlarinin bas kahramani olan ”0″ bunlari okuyabilme serefine nail olmustur..